Korte introductie
Ik schrijf dit pleidooi, vanuit een diep bewustzijn van het leed en de pijn die ik zelf tot nu toe in de wereld heb gezien. Ook ik heb net als iedereen op de manege op de engelse manier leren rijden, ik groeide op tussen de paarden vanaf mijn tiende levensjaar was ik steeds vaker en op een gegeven moment dagelijks, op de manege te vinden.
Dit heeft me veel gegeven, ik had uiteindelijk alle vaardigheden om op een professionele stal te gaan werken zonder verdere diploma's, ik draaide zonder problemen mee. Ook had ik op mijn zeventiende mijn eerste pony zelf gekocht, waar ik heel hard voor gewerkt had en gespaard en door ben blijven werken.
Mijn pony was al een radicale omslag dat ik dingen heel anders moest gaan doen, met veel meer gevoel als dat mij op de manege was geleerd. Maar ik deed veel voor mijn eigen ambitie, ook ik longeerde met touwtjes, hulpteugels en reed verzorgpaarden ooit met slofteugel. Ik wist niet beter dan dat wat mij geleerd was. Nadat ik mijn pony na bijna twaalf jaar samen in moest laten slapen, sloot ik de deur met de paardenwereld. Ik was er helemaal zat van, ik kon het niet meer. Dit had niets met de paarden zelf te maken, maar wel met het soort mensen (lees: bemoeizucht) waar ik mee te maken had. Ik deed altijd alles voor iedereen, maar kreeg er geen greintje dank voor terug, meestal meer gezeur. Op dit moment dat ik de paardenwereld-deur achter me sloot opende zich een nieuwe. Ik had mijn tweelingziel in datzelfde jaar ontmoet en dat leidde tot diepe spirituele ontwaking, gedwongen werd ik om anders naar de wereld te gaan kijken. We zijn op het moment vandaag negen jaar van dat moment verwijderd, en teruggaan volledig de paardenwereld in is iets wat nog steeds niet is gebeurd. Ik heb nog enkele verzorgpaarden gehad, wat alleen maar tot meer ellende leidde en ik begrijp nu ook waarom. Wat ik je in dit artikel ga geven zijn diepe ervaringen die ik door paarden mee kreeg, maar ook vanuit mezelf ben gaan zien. Weet dat ik hooggevoelig ben, helderziend, helderwetend, helderhorend, telepathisch heel sterk verbonden met alles wat leeft: dieren, mensen, natuur. Ik heb dan ook wat gesprekken gehad met manegepaarden, ik heb intussen ook de trainersopleiding bij Greetje Hakvoort gevolgd die mij ook veel geleerd heeft over transformatie op gebied van training en het aanbieden van training. Ik vertel je dit vanuit al mijn kennis en ervaring en mijn ervaring berust in zeker twintig jaar paardensport en nog zeker tien jaar diepe bewustzijnsontwaking. En ik hoop jou te raken met dit, niet om je op je achterste pootjes te zetten maar om je echt bewust te maken wat er gebeurd.
Woorden die nooit gesproken worden
'Een paard kan niet praten' - zouden de meeste mensen zeggen. Ik ben mij bewust van het feit dat grootste aantal paardenmensen rationeel tegen mij zou zeggen dat we niet alles kunnen weten. Ik stel jou dan ook de tegenvraag: Wat nou als je het wel kunt weten? Wat nou als jouw eigen paard jou kan vertellen wat het wil en wat niet, waar het gelukkig van wordt en wat niet? Dan zou je toch luisteren?
Een goed voorbeeld is mijn eerste bewuste contact met een manegepaard geweest waar ik een speciale band mee voelde en het liefste mee naar huis genomen had. Hij werd een tijdje geleasd op de manege en ik zag dat het hem niet goed deed, hij was ziel ongelukkig en liet zijn hoofd afhangen. Ik wist ook dat diegene die hem leasde niet zo goed voor hem was. Hij wilde echt niet meer en zijn hele energie sprak boekdelen. Ik liet mijn hogere bewustzijn door mij heen spreken en wist als diegene die hem leasde eraf zou vallen, hij het paard weer terug aan de manege zou doen. Dus ik fluisterde hem telepathisch in: 'Gooi hem er een keertje af en dan mag je weer terug.' Ik weet, dit is natuurlijk ethisch gezien niet heel netjes,maar wie verwijt een paard het als hij even een keer niet meer zo meegevend is en voor zichzelf op komt? Bekijk het eens van die kant.
Het gebeurde, in een concours notabene. En inderdaad hij mocht weer als manegepaard verder uiteindelijk. Hij was meteen weer opgewekter en vrolijker en voelde zich weer meer zichzelf.
Paarden geven ons ook healing, maar de meeste mensen herkennen dit niet meteen. Op een andere manege, toen ik gewoon eens door de stallen liep trok eentje mijn aandacht, alsof hij mij riep. Dus ik liep naar hem toe en vroeg hem: Wat wil je mij vertellen?, Hij was constant met z'n lip aan het spelen met me en frummelde met z'n lip op mijn hart. Hij raakte me aan, daar waar ik niet open stond, niets meer voelde. Maar zijn aanraking raakte mij heel diep. Alsof ie zei: 'Volg je hart' En als gevolg daarvan kon ik weer even voelen, gewoon heel even voelen wat ik was vergeten.
Dit zijn twee momenten geweest voor mezelf waarin ik wist dat dit nog maar het begin was van mijn eigen ontwikkeling. Maar iets wat blijft terug keren is het feit, dat op welke manege ik ook kom, of paarden nu pensionpaarden zijn of manegepaard, dat er altijd psychisch gezien vele lagen leed zijn die niemand bewust waarneemt. Je kunt zeggen: Ja, maar jij voelt gewoon te diep. Maar dan zeg ik: Misschien voel jij niet diep genoeg of niet bewust genoeg.
In het algemeen nemen we aan dat een paard tevreden is met voldoende voer, onbeperkt hooi, voldoende beweging, training en enkele uren op de wei per dag. Maar in het algemeen genomen zijn mensen niet getraind op bewust omgaan met paarden, maar wordt er maar een riedeltje af gelopen elke dag van voeren, uitmesten en training. Zo deed ik het ook, dus geen verwijt. Maar nu toch de hele paardensport onder vuur ligt, waarom vragen we niet eens aan het paard wat het nodig heeft?
Een paard is namelijk meer dan een gebruiksvoorwerp, een middel om jouw ambitie te vervullen en jou elke dag te dragen. Een paard heeft ook (diepe) emoties en een psychologische ervaring met de wereld. En mijn ervaring is dat er niet aan deze behoefte wordt voldaan en ook zeker bepaalde emotionele blokkades en lichamelijke blokkades niet worden herkend, als deze namelijk eerder aan het licht zouden komen dan zouden we kunnen voorkomen dat een paard ongelukkig is. Het grootste deel van de manegepaarden verkeert emotioneel gezien in zwaar weer en zitten lichamelijk vol blokkades door onder andere niet kundige ruiters. Maar zelfs paarden van wel kundige ruiters met hoeveel goede zorg ook, missen soms een essentieel stukje gehoord en gezien worden en kunnen zelfs dan soms zielongelukkig zijn. Maar nogmaals, de mens is hierop niet getraind dus niet in staat in dat gedeelte een paard tegemoet te komen. Ook ik was het niet, maar mijn ogen zijn geopend. Hopelijk open ik nu ook die van jou.
Natural Horsemanship
En natuurlijk is er ook een groeiende groep bewuste paardenmensen die zich bezighoudt met natural horsemanship, paddock paradise, loopstallen en dus meer vrijheid en andere manieren van fourageren. We gaan naar een meer natuurlijke manier van paarden houden, wat een absoluut goede ontwikkeling is. Maar ook hier, en ik wil niet tegen heilige huisjes schoppen, mag nog veel meer bewustzijn komen. Sommige mensen beoefenen rijmethodes die zogenaamd vriendelijker zijn, maar laten de boel weer "te" los waardoor de draagkracht van de rug in het geding komt. Andere rijden bitloos, maar werken nog steeds op de manier alsof ze met bit rijden, denken vriendelijker te rijden maar richten in werkelijkheid nog meer schade aan.
Mijn ervaring is ook dat hierin veel zelf knutselaars, hun paarden trucjes leren, maar ongecontroleerd ermee omgaan of geen duidelijke grenzen stellen, zoals steigeren op commando bijvoorbeeld. Hierdoor ontstaan tevens gevaarlijke ongecontroleerde situaties. Als je de rijkunst en de training serieus neemt zou er in veel gevallen meer helderheid mogen komen. Waarom leer je een paard steigeren? Uit de naam van de klassieke rijkunst om draagkracht te ontwikkelen? Pak dan liever een Courbette, laag zittend. Maar nee, het moet meteen recht omhoog. Daar leert je paard niks van, en jij blijkbaar ook niet.
En dit is maar een enkel voorbeeld, er zijn vele manieren waarop onkundig gebruik wordt gemaakt van dergelijke oefeningen. Dit soort oefeningen zijn bedoeld om een paard beter te maken, meer kracht te geven, niet om het onhandelbaar te maken.
En ook het vraagstuk bit of geen bit valt hierin ter discussie, uiteindelijk gaat het om de kundigheid van de ruiter of trainer om de juiste stroomlijning te verkrijgen in het geheel vanuit ontspannenheid. Het gedrag bepaald of er echt rijkunst en trainingskunst aan de orde is, of onkundig gebruik waardoor het welzijn van het paard in het geding komt.
Alles voor het ego
Er zijn vele manieren waarop we de omgang met paarden kunnen verbeteren, maar het begint bij de vraag aan onszelf: Voeden we hiermee ons ego? En is dat wat we met het ego doen ook goed voor het paard?
Meestal is het antwoord wel degelijk dat we het voor het ego doen, zo'n groot paard beheersen doet iets met ons. De verleiding tot de prestaties die we kunnen behalen als we een parcours foutloos kunnen springen of een perfecte dressuurproef rijden, is natuurlijk enorm groot. Op die manier zijn we opgegroeid, dat is wat we geleerd hebben. Of het paard daar tevreden mee is? 'Ja hij is blij als ie springt' kan oprecht een antwoord zijn wat waar is. Paarden beleven zeker plezier aan wat ze doen. Maar toch, zo'n zadel op hun rug doet ook iets, zelfs als het goed ligt.
De documentaire: Horses and the science of harmony heeft mijn ogen ook zeker dieper geopend als het gaat om paardrijden in het algemeen. Ik raad je aan dit te bekijken als je doel is om het beter te doen met je paard.
Er zijn ook veel methodes, mits goed uitgevoerd, waarmee je echt wel het verschil kunt maken. Maar de manier waarop over het algemeen "druk" op het paard wordt gelegd is vooral een push die zegt "Als jij niet gehoorzaamd doe ik je pijn' . En we weten niet beter, we doen het tenslotte al eeuwen zo. Alles gaat alleen maar over training , meestal voor de ruiter om hogere doelen te behalen in de wedstrijdsport. Maar nooit gaat het eens over de relatie die je hebt met je paard. En dat is waar ik het eigenlijk met je over wil hebben, want sta jij er wel eens bij stil dat je paard vele signalen geeft van ongemak? Of misschien rijdt jij wel dat ene paard wat altijd bokt tijdens de les, of vindt jij het heel normaal dat je er regelmatig vanaf wordt gegooit?
Meestal ben je dan stoer en een goede ruiter omdat je misschien blijft zitten en daar wordt je om geprezen. Gevolg is dat je meestal nog meer van dit soort paarden mag rijden. Ik was er ook zo eentje, ik reed alles. Tot het wel een keer bijna misging en ik bang werd. Maar weet je, dit is lekker voor het ego, maar is tegenover het paard een gruwelijkheid. Want eigenlijk luister je niet naar zo'n paard, de eigenaar niet, niemand niet. Want waarom wordt dit gedrag vertoond? Soms wordt een paard volledig doorgelicht lichamelijk en heeft het niets. Het heeft niets zichtbaars, maar dan moet je dieper gaan kijken. Wat voor emoties zijn er? Wat probeert hij te zeggen wat hij niet kan zeggen?
Ik denk eerlijk gezegd dat je hier nog nooit bij stilgestaan hebt? Want meestal wordt er dan geleerd dat het paard 'gewoon zo is' of dat 'het gemeen is'. Maar paarden zullen nooit opzettelijk "gemeen" zijn, wel als jij als mens respectloos bent naar je paard dan kan het zijn dat je eens een koekje van eigen deeg krijgt. Zie bijvoorbeeld in de film "Black beauty' , die scene dat ze bij de verhuurder staan en die man allemaal een trap willen verkopen. Onrealistisch is het zeker niet. Over het algemeen duurt het vrij lang voor een paard uit boosheid iets zal doen, daarvoor moet je gewoon ver gaan. Maar dat wil niet zeggen dat er geen ontevredenheid is, emotionele beladenheid of zwaar lichamelijk onzichtbaar ongemak. Of misschien is de ruiter wel gewoon te hard en te cru en is het een grens die het dier aangeeft dat je nu toch echt te ver bent gegaan.
Kortom hier vraag ik je diep te reflecteren en eens te zien hoe vaak je dit soort dingen ziet?
Het heikele punt: Training
Alles draait in de paardenwereld om training, je traint je paard en je wordt beter. Zoals gezegd, meestal voor voldoening van de ruiter zelf, het paard wordt ook hier niets gevraagd. Training, klassieke rijkunst in het bijzonder, is ontworpen om ervoor te zorgen dat het paard op correcte wijze getraind wordt zodat je erop kunt rijden. Dus niet voor het lintje, van oorsprong is de oorsprong dat we een paard trainen zodat het ons als mens op zijn rug kan dragen. En als je dat correct uitvoert rolt er een harmonieus geheel uit tussen ruiter en paard. Vele streven naar dat ideaalbeeld, maar niet vele lukt het. Dat heeft te maken met de veelheid aan methodes en aanbieders, maar het missen van gevoel en bewust een relatie met je paard opbouwen.
Vanaf het eerste moment en elke dag opnieuw draait alles om deze training en soms wel zeven dagen per week en in de professionele sport worden helaas de piaffe en passage absoluut niet met een zittend paard gereden zoals van oorsprong wel de bedoeling is. Paarden gaan eerder kapot dan dat ze oud zijn. Paarden worden getraind voor de mens, niet voor juist ruggebruik. De hoeveelheid blessures en niet berijdbare paarden is nog nooit zo de pan uit gerezen. Het lijkt wel normaal dat paarden peesblessures hebben, weke ruggetjes en ook gauw last van de rug hebben. Dit komt doordat de ambitie niet is afgestemd op wat het paard kan of wil. Training is alles, maar waar is de relatie die je met paard hebt nu echt op gebaseerd? die paar rondjes in de bak? of denk je ook weleens aan gewoon "aanwezig zijn" geen push, geen druk en geen moeten.
En aan de andere kant, ik denk dat dit ook met een reden gebeurd. Waarom zoveel paarden "onbruikbaar" voor training worden is om de mensheid iets te leren. Alsof de ziel van het paard zegt: 'Nu is het genoeg'.
Paarden zijn enorme spirituele wezens
Paarden zijn enorme spirituele wezens en komen net als honden en katten met een reden in ons leven. Ze komen ons altijd iets leren, meestal over onszelf net zoals mijn eerste pony mij ook leerde met een openere blik te gaan kijken. De overziel van het paard, dus het collectief toont op dit moment een zeer belangrijke boodschap. Namelijk dat we absoluut niet op deze manier door kunnen gaan, we maken namelijk ook hier veel kapot. Paarden worden niet alleen lichamelijk gebroken, maar ook psychisch gebroken. Er wordt niet geluisterd naar hun eigen behoeftes, een paard wil ook psychische en emotionele steun, en neemt van zijn mens ook enorm veel emoties over! Manegepaarden hebben het nog zwaarder, die staan altijd voor iedereen klaar en zelfs als ze minder goed behandeld worden en zelf zo vergevingsgezind blijven, dragen zij soms pijnen met zich mee waar niemand weet van heeft.
Het zijn dieren die mensen helen en ze doen het goed, ze offeren zich ook voor ons, ze doen alles en wij zien niet alles wat ze doen. Maar het zijn onze gidsen, ze leren ons anders naar het leven te kijken en ook naar onszelf. Mits we ervoor open staan, want luisteren doen ze meestal toch niet. En dat is nu precies waar in mijn ogen de kink in de kabel zit, luisterde iedereen maar zo goed. Want hier en precies hier zit het diepere leed verborgen wat de meeste mensen niet willen zien.
Wat kunnen we doen om dit te veranderen?
Wat kunnen we doen om te veranderen dat we wel leren luisteren? Ik denk dat het belangrijk is dat wij als mensen en zeker als paardenbezitters, eerst eens dieper naar onszelf moeten gaan luisteren. En eens bij onszelf ten rade moeten gaan wat wij nu precies voelen op moment dat wij met een paard aan het werk gaan. Voor wie en wat rij je je paard? En boven alles hoe rijdt je je paard?
Er zijn ook mensen die vanwege dit hele verhaal verkiezen niet meer te rijden en ik denk dat het zeker goed is hier een ultieme middenweg in te vinden. Ik reed mijn pony ook, misschien een enkele keer in de week in goede periodes. En aan het einde in zijn laatste jaar werd hij al blij als ik het zadel pakte omdat hij wist dat we samen gingen racen op de weide. Ik bedoel als we een balans kunnen vinden tussen plezier en een paard trainen omdat je gewoon een paard geen pijn wilt doen met het rijden. Ik denk dat je daar al veel winst in handen hebt. Maar daarnaast is het ook belangrijk om eens aan het paard te vragen wat het wil en healing te overwegen op de psychische/emotionele vlakken. Zeker als een paard een heftig verleden heeft gehad met mishandeling, spaanse manier van rijden of een hevig trauma heeft zoals een stalbrand of een verloren paardenvriend. En als je hier niet in geloofd, bedenk dan eens als jij hevig verdriet hebt en je huilt even flink, dan voel je je ook beter toch? zie healing als dit. Zie healing ook als troost, en bedenk je hoeveel verschil het kan maken of je paard blij is of niet. Paarden die ballast van de ruiter overnemen kunnen ook diep somber of zelfs depressief zijn, ze spiegelen ook op die manier wat er in de diepe onbewuste/bewuste gevoelswereld leeft van zijn mens. Dit alles bepaald uiteindelijk wel het geluk van je paard en overweeg eens om je ook met jezelf bezig te houden en je paard ook te verlossen van wat jij meedraagt in je hart.
Het kan zelfs zijn dat het paard zijn mens heelt wat een trauma heeft, maar daardoor zelf een diepe blokkade in zich meedraagt en daardoor een ziekte ontwikkelt. Ook daar staan we meestal niet bij stil, maar dat is wel degelijk mogelijk. Als je als mens veel boosheid in je draagt kan je ook allemaal ziektes ontwikkelen omdat je het niet verwerkt. Voor een paard is dit niet veel anders.
Door deze vorm van bewustzijn kunnen we al ontzettend veel veranderen. Daarnaast stel je relatie met je paard voor op het rijden of trainen, lekker met je paard lanterfanteren, wandelen, of gewoon simpelweg in de wei liggen kan heel goed zijn voor de relatie met je paard. Neem eens wat vaker de tijd om te nietsen of anderszijds gewoon om plezier te maken samen. Neem het even niet meer zo serieus. En mocht je wedstrijdruiter zijn, dan zal deze variatie zeker helpen met je prestaties in de ring. Er zal minder spanning zijn en meer plezier als je samen iets doet.
Ik denk echt als meer mensen het vanuit dit gezichtspunt zouden bekijken, er veel kan veranderen. De verandering begint bij jou als ruiter, alleen jij kunt ervoor zorgen dat ook jou paard een gelukkiger leven krijgt, dat is de verantwoordelijkheid die je hebt. En als manegehouder/fokker, is dit precies hetzelfde. Kijk dieper dan het 'natje en droogje' en knijp geen oogjes dicht voor onzichtbaar psychisch leed. Luister naar het paard, het zal zich uitspreken in woorden die je eerder nooit hebt horen spreken.
©Nuria
Official Plezier met paarden FNRS
Coachingsessies met paard&ruiter ga naar 'Gevoelig te paard'
Link in tekst naar documentaire: Horses and the science of harmony
Deel deze tekst met zoveel mogelijk mensen via onderstaande icoontjes.
Veel dank namens alle paarden :)
#FNRS #knhs #pleziermetpaarden #bewustzijn #onzichtbaarleed #paardensport #blog #artikel #paardenwereld #welzijn #paardenwelzijn #paardenliefde #paard #paardrijdenmetplezier #paardrijdenmetgevoel #paardrijden #manegepaarden #manege #liefdevoordieren #spiritueledieren #gevoeligtepaard #schoolvoorverlichting
Reactie plaatsen
Reacties